آشنایی با نویسندگان ایرانی که با اولین کتاب خود به شهرت رسیده اند!

با نگاهی به آثار و زندگی نویسندگان مشهور، معمولا درگیر این پرسش می شویم که چه چیزی آنها را از دیگر نویسندگان بی شمار متمایز می کند؟ آیا آنها ذاتا نابغه بوده اند؟ و یا آیا در طول زندگی هنری خود هرگز دچار مشکلات و موانع شده اند؟ به راستی نویسندگان معروف چگونه شروع به نوشتن کردند؟

در حقیقت، حتی محبوب ترین نویسندگان نیز اغلب قبل از انتشار نهاییِ آثار خود، دچار چالش ها، موانع و سختگیری های ناشران شده اند، گاهی تا سال ها دست از نوشتن کشیده اند. حتی وقتی اثری از این نویسندگان چاپ می شود، همیشه به موفقیت تجاری و انتقادی منجر نمی شود. بسیاری از این نویسندگان، که ما آن ها را در میان مشاهیر و بزرگان می شناسیم، در واقع در فقر و بدهی مرده اند.

با این حال، در میان نویسندگان بزرگ و معروف، افرادی نیز هستند که با انتشار اولین کتاب خود به شهرتی باورنکردنی و بعضا ثروت بسیار زیادی رسیده اند. این افراد بیشترِ شهرت و محبوبیت خود را، تا آخر عمر، مدیون اولین کتاب خود می باشند. در ادامه تعدادی از نویسندگان ایرانی که با انتشار اولین کتاب خود به شهرت رسیده اند را به شما معرفی خواهیم کرد.

هیچ دوستی به جز کوهستان اثر بهروز بوچانی

کتاب «هیچ دوستی به جز کوهستان»، اولین نوشتۀ بهروز بوچانی، روزنامه نگار و نویسندۀ کُرد ایرانی، ماجرای عجیب و جالبی دارد. بهروز بوچانی در سال ۲۰۱۳ به صورت غیر قانونی تلاش کرد از اندونزی به استرالیا برود، اما پس از غرق شدن قایق شان، توسط نیروی دریایی استرالیا نجات پیدا کرد و به اردوگاهی در جزیره مانوس در پاپوآ گینه نو منتقل شده و شش سال در آن محبوس بود. او این کتاب را در زمان حبس، و در حالی که اجازۀ خروج نداشت، در مدت زمان ۵ سال از طریق پیام هایی در برنامۀ واتس اپ (Whatsapp) برای دوستش امید توفیقیان در استرالیا می فرستاد و امید توفیقیان، آن را از زبان فارسی به زبان انگلیسی ترجمه می کرد.

کتاب هیچ دوستی جز کوهستان، جوایز ادبی متعددی گرفته است؛ از جمله دو جایزه ویکتوریا برای ادبیات و جایزه ویکتوریا برای آثار غیر داستانی به مبلغ ۱۲۵,۰۰۰ دلار که جزو معتبرترین جوایز ادبی استرالیاست.

داستان این کتاب درباره وضعیت و سیستم غیرانسانی اردوگاه فاکس در جزیره مانوس است که بهروز بوچانی از قصد به آن “زندان” می گوید و همچنین روایتی شاعرانه از آوارگی انسان های جدا افتاده از وطن است. برای انتشار این رمان در داخل ایران، بوچانی بخش هایی از کتاب را به صلاحدید خود حذف کرده است. کتاب حاضر توسط نشر چشمه منتشر شده است.

یکی بود یکی نبود اثر محمد علی جمالزاده

کتاب «یکی بود یکی نبود» مجموعه ای متشکل از یک دیباچه، شش داستان کوتاه و مجموعه ای از کلمات عوامانۀ فارسی است. یکی بود یکی نبود اولین اثر نوشته شدۀ محمد علی جمال زاده است که در سال 1300، زمانی که نویسنده ۲۶ سال داشت، منتشر شده است.

اهمیت بالا و شهرت این کتاب از این جهت است که این کتاب را می توان آغازگر ادبیات رئالیسم فارسی و داستان کوتاه نویسی در ایران به شمار آورد. به گفته منتقدان، محمدعلی جمالزاده نخستین نویسندۀ ایرانی است که با قصد و نیت آگاهانه سبک داستان نویسی اروپایی را به کار گرفت. او در کتاب یکی بود و یکی نبود، به موقعیت ها و خصوصیات مختلف انسان ها پرداخته و در مجموع، طنزی شیرین را به کار بسته است. داستان های وی پر از مَثَل ها و تشبیه های ساده و دلنشین است. جمالزاده پس کتاب از یکی بود و یکی نبود بیست سال سکوت کرد و چیزی منتشر نکرد.

شازده احتجاب اثر هوشنگ گلشیری

«شازده احتجاب» اولین رمان کوتاه هوشنگ گلشیری است که در سال 1348، برای اولین بار منتشر شد. هوشنگ گلشیری یکی از تاثیرگذارترین و مشهورترین داستان نویسان ایرانی بود که رمان شازده احتجاب را، خوش اقبال ترین تثر خود می دانست. برای یادبود نام هوشنگ گلشیری هرساله جایزه ای ادبی توسط بنیاد هوشنگ گلشیری به نویسندگان اهدا می شد.

این کتاب از اولین نمونه های ادبیات رئالیسم جادویی در ایران است که به سبک جریان سیال ذهن نوشته شده است. علارغم استفاده از راوی سوم شخص (دانای کل) زاویه دید رمان بین راوی های اول شخص، در زمان های مختلف، دائم در رفت و برگشت می باشد. موضوع کلی کتاب درمورد فروپاشی نظام شاهنشاهی و سنتی ایرانی است که در خلال زندگی فلاکت بار حال حاضر شاهزاده ای پیر (شازده) و خاطرات وهم آمیز گذشته اش، به صورت نمادین بیان می شود. این کتاب در انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

پاییز فصل آخر سال است اثر نسیم مرعشی

«پاییز فصل آخر سال است» اولین رمان نسیم مرعشی می باشد که برای اولین بار در سال 1393 توسط انتشارات چشمه منتشر شد. این رمان در کمتر از 7 سال، 50 بار تجدید چاپ شده است. نسیم مرعشی برای نوشتن این رمان، در سال 1394 موفق به دریافت جایزۀ معتبر ادبی جلال آل احمد شد.

نسیم مرعشی در کتاب پاییز فصل آخر سال است، نوع روایتی غیرمتداول و جسورانه را برای نقل داستانش انتخاب کرده است. رمان از سه قصۀ مجزا و در عین حال، درهم تنیده، از سه دوست به نام های “لیلا”، “روجا” و “شبانه” تشکیل شده است. محتوای کلی داستان در مورد سرگشتگی و تعلیق نسل جوان ایرانی، به خصوص دختران است. این رمان روایتی است واقع گرایانه، انتقادی و بسیار جذاب از ترس ها، دغدغه ها، تردید ها، باورها، انتخاب ها و کمبودهای نسل دهۀ 60.

چراغ ها را من خاموش می کنم اثر زویا پیرزاد

«چراغ ها را من خاموش می کنم» اولین رمان بلند نوشته شده توسط زویا پیرزاد است که برای اولین بار در سال 1380 منتشر شد. این رمان تاکنون بیش از 160 بار تجدید چاپ شده است و یکی از پرفروش ترین رمان های ادبیات معاصر ایران است. این رمان جوایز متعددی را برای نویسندۀ خود به ارمغان آورده است از جمله جایزۀ بنیاد هوشنگ گلشیری در سال 1380، جایزۀ کتاب سال جمهوری اسلامی ایران در سال 1381، جایزۀ بهترین رمان پکا در سال 1380 و جایزۀ ادبی یلدا در سال 1380.

این رمان متن بسیار روان و گیرایی دارد. رمان از زبانی زنی ارمنی به نام “کلاریس آیوازیان”، به عنوان راوی اول شخص، نقل می شود. داستان کلی کتاب در مورد دغدغه ها و فراز و نشیب های زندگی چند خانواده ارمنی در شهر آبادان در دهه 40 شمسی می باشد. بیان و انتقاد از مشکلات و دغدغه های زنان در ایران، یکی از مهم ترین عناصر تشکیل دهندۀ درون مایه این رمان می باشد.

آشنایی با نویسندگان خارجی که با اولین کتاب خود به شهرت رسیده اند!