معرفی برترین رمان های کشور ایرلند
آیا تاکنون برای پیدا کردن رمان های برتر کشورایرلند در فضای مجازی جستجویی انجام داده اید؟
اگر جواب شما مثبت باشد، حتما با تعداد بسیار زیادی از لیست های رمان های برتر ادبیات ایرلند مواجه شده اید که موجب گیج شدن شما شده است. بسیاری از لیست های موجود مطالب خود را تنها بر اساس یک منبع ادبی تهیه کرده اند و یا مطالبی شبیه به هم دیگر دارند. در این سری مقاله ها سعی شده است تا با مقایسه چندین منبع ادبی معتبر، تعدادی از مشهورترین و برترین رمان های کشورایرلند را به شما معرفی کنیم.
اولیس اثر جیمز جویس
رمان «اولیس» بزرگ ترین اثر جیمز جویس است که در سال 1922 منتشر شد. این رمان یکی از پرچم داران سبک جریان سیال ذهن و مکتب مدرنیسم است که به آن لقب «نماد و چکیده ی مکتب ادبی مدرنیسم» را داده اند. نام این رمان، و همچنین بسیاری دیگر از نام ها و وقایع، از روی حماسه ی اودیسه از هومر اقتباس شده است.
جیمز جویس در این رمان حجیم و ماجراجویانه، روایت اتفاقات و ملاقات های شخصی به نام "لئوپُلد بلوم" را در روزی معمولی، 16 جولای، نقل می کند. تمامی وقایع حیرت انگیز و زیاد این رمان تنها در یک روز اتفاق می افتد.
لئوپلد بلوم پیرمردی یهودی است که برای هوا خوری به خیابان های شهر دوبلین پناه آورده است و از طرفی، روشن فکری به نام "استیون (استفن) دِدالوس" را ملاقات می کند. وقایع رمان اولیس حول محوریت سه شخصیت لئوپلد، ددالوس و "مالی بلوم" (همسر لئوپلد) ساخته و پرداخته شده است.
هر فصل این رمانِ شاهکار به سبک و سیاقی متفاوت نوشته شده است و در جای جای کتاب اولیس می توان انتقادها و تأمل های عظیم نویسنده نسبت به مسائل سیاسی، تاریخی، اجتماعی و فرهنگی جوامع انسانی را مشاهده کرد. خواندن این رمان بزرگ یکی از چالش برانگیزترین و در عین حال بهترین تجربیات یک کتاب خوان است.
زندگانى و عقاید آقاى تریسترام شندى اثر لارنس استرن
کتاب «زندگانى و عقاید آقاى تریسترام شندى» اثر لارنس استرن خاص ترین رمان ادبیات کلاسیک قرن 18ام میلادی است! شاید بتوان آن را یکی از خاص ترین و نامتعارف ترین رمان های دنیای ادبیات نیز دانست. لارنس استرن در این رمان، که در 9 جلد در بازه ی سال های 1759 تا 1767 منتشر شده است.
لارنس استرن دست به خلق رمانی پست مدرن زده است؛ آن هم قبل از ظهور و رواج مکتب مدرنیسم و یا حتی رئالیسم! در این رمان برای اولین بار، در تاریخ ادبیات، سیر خطیِ زمان شکسته شده و زمان در آن به مقوله ای منعطف و متفاوت بدل می شود.
ساختار رمان، جنس رویدادها و درون مایه ی کلی کتاب نیز بسیار نزدیک به معیارهای مکتب پست مدرنیسم است. لارنس استرن درباره ی این رمان چنین گفته است: «اگر این کتاب را علیه چیزی نوشته باشم، علیه افسردگی نوشته ام…»
این رمان به نوعی زندگی نامه ای طنز، رمانتیک و نیمه فلسفی فردی به نام تریسترام شندی است. خواننده ی این رمان با کلی خرده روایت، ماجراجویی و صفحاتی عجیب و غریب مواجه خواهد شد مانند: یک صفحه ی خالی برای خواننده، صحبت کردن تریسترام با خواننده و گذاشتن ستاره در رمان توسط نویسنده برای قسمت های سانسور شده!
علارغم اینکه لارنس استرن فردی روحانی بود، در کتاب تریسترام شندی به بسیاری از مفاهیم متناقض و متضاد با روحِ مسیحیت برمی خوریم که موجب می شود به اعتقادات خود نویسنده نیز شک ببریم. این رمان تا حدودی برای خواننده ی ایرانی، تداعی گر هجونامه های فارسی است. می توان گفت استرن در این رمان، دست شما را گرفته و به سفری به دنیای آکنده از هرج و مرج و خنده دارِ تریسترام شندی می برد.
بیشتر بخوانید: کتاب معجزه شکرگزاری
دراکولا اثر برام استوکر
برام استوکر خالق یکی از ماندگارترین و مشهورترین شخصیت های داستان های ترسناک است؛ دراکولا. رمان «دراکولا» در سال 1897 منتشر شد. این رمان بزرگ داستانی را در دل خود داشت که تاکنون، در سراسر دنیا بارها خوانده و شنیده شده و مورد اقتباس فیلم ها و موسیقی ها و… مختلف قرار گرفته است.
دراکولا یکی از تاثیرگذارترین آثار ادبی در ژانرهای ترسناک و گوتیک است. این رمان تعاریفی مانند عبارت «خون آشام» را بازنویسی کرده و ژانر خون آشامی را بر سر زبان ها می اندازد. رمان دراکولا شخصیت اصلی ثابتی ندارد و به صورت قسمت قسمت نوشته شده است.
فردی به نام "جاناتان هارکر" برای دیدن "کُنت دراکولا" به هتلی در ترنسیلوانیا می رود و در آنجا با عجیب ترین و خیالی ترین تصوراتش رو به رو می شود؛ خون آشام بودن کنت دراکولا! هارکر از هتل می گریزد اما چندی نمی گذرد که داستان این اتفاق بین مردم پخش می شود و فردی به نام "آبراهام ون هلسینگ"، شروع به تعقیب و شکار دراکولا می کند.
رمان دراکولا در عین داشتن مضامین بسیار جذاب ترسناک و خون آشامی، دارای درون مایه های انتقادی و اجتماعی، از نقش زنان در دوره ی ویکتوریا تا جنسیت و مهاجرت نیز هست. برام استوکر با نوشتن این رمان روحی تازه بر داستان های عامیانه ی قدیمی دمیده است.
تصویر دوریان گری اثر اسکار وایلد
رمان «تصویر دوریان گری» یکی از مشهورترین و بزرگ ترین آثار اسکار وایلد است که برای اولین بار در سال 1890 در مجله ای آمریکایی و در سال 1891، به صورت کتاب چاپ شد. این رمان ترکیب متفاوتی است از ژانرهای فانتزی، ترسناک، گوتیک، روان شناسانه و فلسفی.
تصویر دوریان گری دو بخش روایی و گفت وگویی دارد. در بخش روایی، اسکار وایلد راوی رمان است. در این بخش خواننده با گوشه های فعال و خاموش روان شخصیت های اصلی کتاب و ترس ها، غم ها، شادی ها، افسوس ها و دغدغه هایشان آشنا می شود. بخش بعدی نیز عمدتا از گفتگو های سه شخصیت اصلی تشکیل شده است.
در جای جای کتاب نیز بیان و ستایش زیبایی در محیط و اشیا، به خصوص قالی های ایرانی، مورد توجه اسکار وایلد بوده است. داستان کلی کتاب تصویر دوریان گری حول شخصیتی به نام "دوریان گری" ساخته شده است که جوانی بسیار زیبا و اشراف زاده است.
"بزیل" به نقاشی از دوریان مشغول است که "لرد هنری" آن ها را می بیند و پیش آن ها رفته و از دیدگاه لذت گرایانه اش نسبت به دنیا سخن می گوید. دوریان، تحت تاثیر حرف های لرد هنری، عاشق دختری به نام "سیبل وین" می شود که بازیگر تئاترهای شکسپیر است.
دوریان با سیبل وین ازدواج می کند اما دوریان او را با بیرحمی تمام ترک می کند. دوریان با فروش روحش به شیطان در ازای پیر نشدن، بازتاب کارهای بدش فقط در تابلویی که از او کشیده شده است، نمایان می شود. از اینجا است که دوریان در سراشیبی شهوت پرستی و لذت جویی مطلق می افتد و پیری و همه ی پلیدی هایش به تابلو منتقل می شود.
مالوی اثر ساموئل بکت
رمان «مالوی» اولین کتاب از سه گانه ی شاهکار ساموئل بکت است که در سال 1951 منتشر شد. دو رمان دیگر این سه گانه ی خاص، به ترتیب «مالون می میرد» و «نام ناپذیر» نام دارند. سبک نگارش کتاب جریان سیال ذهن است اما سبک محتوایی کتاب را نمی شود به راحتی تعیین کرد. بکت در این کتاب مدام از سبک های مختلف مانند رئالیسم، سورئالیسم، ابزوردیسم (معناباختگی) و… به یکدگیر گریز می زند.
رمان مالوی به دو بخش تقسیم شده است. در بخش اول "مالوی"، شخصیت اصلی داستان، در اتاقی نامشخص که گویا برای مادرش بوده است چشم باز می کند. او با زبانی بسیار گنگ و مبهم اشاره می کند که به دیدن مادرش می رود و بقیه ی بخش اول، سفر بسیار اعجاب انگیز و تودرتویی است به ذهن مالوی؛ در حالی که در راه خانه ی مادرش است.
ساموئل بکت در بخش دوم داستان به کاراگاهی به نام "موران" می پردازد که به دنبال مالوی می گردد. این شخصیت در اوایل رنگ و بوی شخصیت های بکتی را ندارد. او منطقی است و روند تفکراتش معنا و انسجام دارد؛ اما داستان از جایی اوج می گیرد که او نیز کم کم دچار معنا باختگی می شود.
در رمان مالوی نباید دنبال معنا گشت! کافیست خواننده ی این اثر با جریان سیال درون کاوی های پراکنده و مبهم شخصیت های کتاب همراه شود. تنها بدین صورت است که خواننده متوجه می شود در دنیایی درونی که بکت برای شخصیت هایش ساخته، همه چیز معنای خود را باخته است. آن ها هیچ نمی دانند، پریشان و سرگشته اند و گویا ارتباط شان با دنیای بیرونی قطع شده است. ساموئل بکت در سال 1969 موفق به دریافت جایزه ی نوبل ادبیات شده است.
دریا اثر جان بنویل
رمان «دریا» اثر جان بنویل است که برای اولین بار در سال 2005 منتشر شد. این کتاب سیزدهمین رمان بنویل بود و در همان سال انتشار، موفق به دریافت جایزه من بوکر 2005 شد. بنویل را وارث مارسل پروست و ولادیمیر ناباکوف می دانند. بنویل در سال های گذشته موفق به اخذ جوایز بسیاری، مانند جایزه فرانتس کافکا سال 2011 و جایزه ی استوریاس در سال 2014 شده است.
رمان دریا بر اساس شخصیتی به نام "مکس موردون" ساخته شده که مورخی مسن و بازنشسته در زمینه تاریخِ هنر است. او برای هضم غم از دست دادن افرادی که از گذشته تاکنون از دست داده، به خصوص همسرش "آنا" که یک سال از فوت او گذشته است، به جایی رفته است که حدود 50 سال پیش با خانواده اش آنجا زندگی می کرده است؛ کلبه ای ساحلی به نام "سدارها" (سروهای آرزو).
به طور کلی رمان دریا مانند مقاله ای احساسی، بسیار توصیفی و و با روایت اول شخص نوشته شده که مرز بین واقعیت و رویا در آن کم رنگ است. فضا و زمان رمان بین سه دوره ی زندگی مکس موردون در گردش است: خاطرات کودکی اش در آن کلبه، خاطرات با همسرش (به خصوص در یک سال گذشته) و سفری که به علت دیدن خوابی در گذشته، همراه با دخترش به این ساحل داشته است.
جان بنویل در اکثر آثارش طنزی تلخ و طنازی هوشمندانه اما سردی را از خود به نمایش می گذارد. بسیاری از منتقدان او را دارای سبکی خاص می دانند؛ خود او نیز راجع به سبکش چنین گفته است: «سعی بر ترکیب شعر و داستان برای ساختن فرمی جدید را دارم».