ژانر درام

اصطلاح درام معنی فراتر از ژانر دارد. این اصطلاح از قرن 5 قبل از میلاد در یونان باستان رواج داشته است و به گونه‌ای از نمایش گفته می‌شده است. خود این نوع نمایشی به سه دسته‌ی کلی تقسیم می‌شده است: 1- تراژدی 2- کمدی (طنز) 3- ساتیر (کمدی هجوآمیز اسطوره‌ای).

کتاب افسانه‌های تبای شامل نمونه‌های خوبی نمایشنامه‌های درام و تراژدی در یونان باستان است. اما تعریف اصطلاح درام در ادبیات داستانی (به خصوص رمان) و همچنین صنعت سینما در زمان امروزی، متفاوت است؛ به این صورت که درام، تراژدی و کمدی هرکدام به ژانرهای مختلف و متفاوتی تبدیل شده‌اند.

در ژانر درام شاهد بیان و ترسیم معضلات و مشکلات اجتماعی و اخلاقی در مقولات گسترده و متنوعی هستیم و در آن خبری از لحن نیش‌خندگونه و خنده‌آور کمدی و یا پایان‌های تلخ و هولناک تراژدی نیست. نمونه‌های ادبی مشهور زیادی از ژانر درام وجود دارد؛ به طور مثال: رمان‌های بی‌نوایان از ویکتور هوگو، بادبادک‌باز از خالد حسینی و سووشون از سیمین دانشور.

در واقع ژانر تراژدی، در ادبیات داستانی، یکی از زیرشاخه‌های درام است که اغلب فضا و پایان‌بندی‌های بسیار تلخ و زجرآور برای زندگی انسانی یا یک قهرمان بشری دارد؛ در صورتی که در ژانر درام لزوما شاهد پایان‌بندی‌های تلخ نیستیم. ژانر درام خود به چندین و چند ژانر دیگر مانند ملودرام، کمدی- درام (ترکیب کمدی و درام) و … تقسیم می‌شود.

ژانر ملودرام نیز یکی از زیرشاخه‌های مهم ادبیات درام است که در آن احساسات و واکنش‌های شخصیت‌های داستان، نقش بسیار پررنگ‌تری نسبت به دیگر عناصر داستانی دارد و نمایش یا زبانِ نوشتار این آثار، با فضایی موزیکال و شاعرانه همراه است؛ مانند رمان‌های بلندی‌های بادگیر از امیلی برونته یا جین ایر از شارلوت برونته.