مکتب ناتورالیسم

ناتورالیسم از ریشه‌ی کلمه (nature) به معنی طبیعت ساخته‌ شده و به معنی طبیعت‌گرایی است. ناتورالیسم از دلِ رئالیسم (و در همان بازه‌ی زمانی) پدید آمد و مانند آن، واکنشی (تندتر) نسبت به رمانتیسم بود. نویسندگانِ این مکتب به علوم طبیعی بسیار علاقه و گرایش داشتند و معتقد بودند که حقیقت، در قانون طبیعی یافت می‌شود.

این نویسندگان مانند دانشمندانِ این علوم، معتقد به مشاهده و تجربه بودند؛ در واقع، آن‌ها از اصول علمی از قبیل نظریه‌ی تکامل داروین در نوشتن آثارشان استفاده می‌کردند. در آثار ادبیِ ناتورالیست‌ها شخصیت‌ها کاملا براساس خوی و طبیعت انسانی رفتار می‌کنند، تکیه‌ی بسیار زیادی بر نمایش زشتی‌ها وجود دارد و نویسنده در آن‌ها، از لحنی غیرصمیمی (مانند یک زیست‌شناس) استفاده می‌کند.

قرار گرفتن شخصیت‌های عادی در شرایط غیرعادی، تاثیرپذیری شدید انسان از وراثت و محیط، توصیفات دقیق و مفصل، استفاده از زبان محاوره‌ای، (اغلب) پایان‌هایی تراژیک، اعتقاد به علم و روش‌های علمی، اعتقاد به جبر و عدم اعتقاد به اخلاقیات، از جمله ویژگی‌های اساسی آثار ادبیِ ناتورالیستی است.

نویسندگان شاخص و پیشگام مکتب ناتورالیسم

امیل زولا، فلوبر، برادران گنکور، گی دو موپوسان وآلفونس دوده در فرانسه، فرانک موریس، تئودور درایزر، شروود آندرسون، جک لندن، استیفن کرین و نورمن میلر در آمریکا، چخوف، تالستوی و گورکی (هر سه در برخی از آثار) در روسیه و صادق چوبک و صادق هدایت (برخی آثار) در ایران از نویسندگان شاخص این مکتب هستند.

آثار ادبی‌ شاخص و معروف مکتب ناتورالیسم

• تِرِز راکن و ژرمینال اثر امیل زولا
• آوای وحش اثر جک لندن
• خوشه‌های خشم اثر جان استاین بک