پست مدرنیسم
مکتب پست مدرنیسم
پست مدرنیسم (پسا نوگرایی) مکتبی تازه است که به عنوان واکنشی برای تفسیر و نقد مکتب مدرنیسم ایجاد شده است. پست مدرنیسم در دهه‌های 60 میلادی به بعد به اوج خود رسید. در دوران پست مدرن دیگر نمی‌توان نوآوری و توسعه را معادل پیشرفت دانست؛ چون در این دوره، پست مدرنیسم به پیشرفت بی‌اعتقاد بود.
پست مدرنیسم ضد واقع‌گرایی است و معتقد است که سخن گفتن معنادار درباره‌ی واقعیت‌ها ناممکن است و باید نوعی برداشت اجتماعی-زبانی از واقعیت را، جایگزین آن کرد.
تناقض، عدم انسجام، فقدان قاعده، زیاده‌روی، بی‌نظمی زمانی در روایت رویدادها، اقتباس (ترکیبی بی‌قاعده از سبک‌های مختلف)، عدم پیوستگی و قطعه‌قطعه بودن، توهم و رنجوری، دورِ باطل، غیر خطی بودن روایت، استفاده از همه‌ی تکنیک‌های رمان نو، تنهایی، بدبینی و عدم قطعیت، از جمله ویژگی‌ها و کلیدواژه‌های مخصوص مکتب پست مدرنیسم است.
نویسندگان شاخص و پیشگام مکتب پست مدرنیسم
دونالد بارتلمی، کورت ونه گات، ایتالو کالوینو، پُل استر، دان دلیلو، امبرتو اکو، جوزف هلر، ریچارد براتیگان، بهرام صادقی، غلامحسین ساعدی، رضا قاسمی و رضا کاتب از مهم ترین نویسندگان این مکتب هستند.
آثار ادبی شاخص و معروف مکتب پست مدرنیسم
- روی پله‌های کنسرواتوار اثر دونالد بارتلمی
- سلاخ‌خانه شمار پنج و گهواره‌ی گربه اثر کورت ونه گات
- اگر شبی از شبهای زمستان مسافری اثر ایتالو کالوینو
- سه‌گانه‌ی نیویورک اثر پل استر
- آنک نام گل اثر امبرتو اکو
- در رویای بابل اثر ریچارد براتیگان
- برفک اثر دان دلیلو
- تبصره 22 اثر جوزف هلر
- ترس و لرز اثر غلامحسین ساعدی
- همنوایی شبانه‌ی ارکستر چوب‌ها اثر رضا قاسمی
- ملکوت اثر بهرام صادقی
- بی‌ترسی و هیس اثر رضا کاتب