سمبولیسم
مکتب سمبولیسم
مکتب سمبولیسم (نمادگرایی) در فرانسه ظهور کرد و تا حدود 1900 رواج یافت. مکتب سمبولیسم را پلی میان ادبیات رئالیستی و ادبیات مدرنیستی می‌دانند. سمبولیست‌ها به دنبال این بودند که بتوانند حالتی از آگاهی رویاگونه و کاملا شخصی و انتزاعی را که بر زبان استعاری تکیه دارد، منتقل کنند.
مکتب سمبولیسم واکنشی بر ضد دو مکتب ادبیی رئالیسم و ناتورالیسم بود و بجای توصیف واقعیت عینی جهان بیرونی و جامعه‌ی انسانی، در پی بیان مبهم و رازآمیز اندیشه‌ها بودند. سمبولیست‌ها به شعر شدیدا ذهنی و مفهومی علاقه داشتند و هیچوقت به ژانرهایی مانند درام علاقه‌ای نداشتند.
توجه به زندگی باطنی افراد، سفر، مذهب و معنویت، شعر آزاد (شعر توسعه یافته توسط سمبولیسم‌ها)، آهنگین بودن زبان، رویااندیشی و خیال، زبان سخت و دشوار، ابهام، اسرار و بدبینی، از مهم‌ترین کلیدواژه‌ها برای شناخت ادبیات سمبولیستی است.
در مکتب رمانتیسم هم مانند مکتب سمبولیسم نویسنده‌ها، به بیان احساسات خود می‌پرداختند اما این احساسات در سمبولیسم فردی و خصوصی است و در رمانتیسم، جمعی و گروهی.
نویسندگان شاخص و پیشگام مکتب سمبولیسم
شارل بودلر، استفان مالارمه، پل ورلن، اسکار وایلد (در برخی آثار)، موریس مترلینگ و آرتور رمبو در فرانسه، تی.اس.الیوت، ویلیام باتر ییتز، دایلن توماس و جیمز جویس (در اولیس) در انگلستان، راینر ماریا ریلکه در آلمان، نیما یوشیج، اخوان، شاملو و شفیعی کدکنی در ایران از مهم‌ترین نویسندگان این مکتب هستند.
آثار ادبی شاخص و معروف مکتب سمبولیسم
- اشراق‌ها اثر آرتور رمبو
- نمایشنامه‌های موریس مترلینگ
- تمامی اشعارِ تی.اس.الیوت
- مسافرت‌های اوسیان اثر ویلیام باتلر ییتز
- گل‌های دوزخی اثر شارل بودلر