استیون کرین
«استیون کرین»، شاعر و نویسنده ی آمریکایی بود. وی در 1 نوامبر سال 1871 در نیوارک، نیوجرسی چشم به جهان گشود. یکی از عوامل بسیار تاثیرگذار در زندگی اش، نقل مکان او به نیویورک بود. او در این شهر با رفت و آمد به محله های فقیر و پست، اولین رمانش را نوشت.
رمان ها استیون کرین
این رمان نام «مگی، دختر خیابانی» داشت و در سال 1893، به هزینه خودش به چاپ رساند. این رمان، برخی ویژگی های ناتورالیستی یا همان طبیعت گرایی را به طور برجسته نشان می دهد. نوشته های او، پلیدی های زندگی تهی دستانه را آشکار می کند و بر قدرت تعیین کنننده ی ارث و محیط، تاکید می کند.
در سال 1893، کرین، مجموعه ی شعر آزاد خود را با عنوان «سواران سپاه» منتشر کرد که تنش هایی نیز به همراه داشت و سبب بدگویی هایی شد. اما در اواخر همان سال، استفن با انتشار نسخه کامل «نشان سرخ دلیری»، شهرتی جهانی کسب کرد. در نظر تولستوی، اهمیت این رمان در ارائه ی جزئیات تجربه ی جنگ است.
سه سال بعد، «مادر جورج» را منتشر کرد که مانند رمان اول او، مگی دختر ولگرد، اما کم اهمیت تر از آن بود. در همان سال، مجموعه داستان «هنگ کوچک» و «بنفشه سوم» را منتشر کرد. رفته رفته، استفن به چهره ای ملی تبدیل شد و برای برای برآوردن خواسته های عام می نوشت که نتیجه ی کار، چیزی جز شماری داستان بی ارزش پیرامون جنگ نبود اما برخی از داستان های زیبا وی نیز در همین دوران نوشته شد و استعداد هایش در آن ها شکوفا گردید.
کرین شهرتش در ادبیات آمریکا را مدیون اثر نشان سرخ دلیری است. مطالبت این اثر، صحنه های هیجان انگیز و تکان دهنده ی جنگ های داخلی آمریکا را نشان می دهد و همین باعث انگشت نما شدن استیون کرین میان داستان سرایان آمریکایی کرده است.
مجموعه داستان ها استیون کرین
مجموعه داستان های استیون کرین عبارت اند از:
سبک استیون کرین
جای دادن یا محدود کردن سبک کرین به مکتبی خاص، باعث نادیده گرفته شدن سرشت اساسی دستاوردهای او می شود. جهان استیفن، اتفاقی است، جهان رویدادهای تصادفی و همینطور رخدادهای پیش بینی نشده است. او شگردی روایی در آثار خود به کار می گیرد که منطبق بر بینش اوست.
وی طرح، زنجیره ی علت و معلول آن و توالی منظم حوادث و رویدادها را کنار می گذارد و از رویداد های فرعی، ساختمان اثر را بنا می کند. موضوعات مخاطره آمیز را با سرعت رد میکند و رویداد های فرعی را برجسته جلوه می دهد. موضوعات غیرمنتظره و غریب را به امور واقعی تبدیل می کند و چیزهای پیش پا افتاده را شگفت آور ارائه می دهد.
نتیجه اجتناب ناپذیر چنین شگردی، چهره ای از شخصیت داستان است که در برابر دگرگونی های جهان، بی پناه است و بیش از بازیگر بودن، یک قربانی است. حاصل این سبک، ارائه طنز است؛ طنزی که آماج آن، حالت آدم هایی است که در تلاش اند میان این همه آشفتگی در زندگی شان، غرور، وقار یا اعتماد به نفس خویش را برهانند.
بیشتر
کمتر
