شعله طور
دکتر «عبدالحسین زرین کوب»، ادیب، مورخ، اسلام شناس، ایران شناس، محقق و نویسنده بزرگی است که در ۲۷ اسفند سال ۱۳۰۱ هجری شمسی در بروجرد، به دنیا آمده است. این سخن او درباره سالروز تولدش معروف است که می گوید: «سه روز از نوروز پیرترم.»
تالیفات عبدالحسین زرین کوب بیشتر در حوزه تاریخ و ادبیات است. او فرهنگ ایرانی را بسیار با ارزش می دانست و تلاش می کرد تا این عنصر هویت ملی را زنده نگه دارد، برای همین بخش بزرگی از آثار او به بزرگان ادبیات فارسی اختصاص داده شده است.
دکتر عبدالحسین زرین کوب یکی از تاریخ نگاران مشهور ایرانی در نظر اهالی فرهنگ و تاریخ است. او آموخته های خود را با نثری روان و عامه پسند و در عین حال علمی در اختیار مخاطبان قرار داده است. سبک نوشتاری زرین کوب را می توان هنری تحقیقی دانست که سبکی روان، ساده و همه کس پسند است.
زرین کوب کتابی با عنوان «دو قرن سکوت» درمورد اوضاع تاریخیِ ایران در دو قرن اول اسلام (از حمله اعراب تا ظهور دولت طاهریان) نوشته است که مشهورترین اثر او به شمار می آید. او در سال ۱۳۳۶ در چاپ دوم این کتاب به بسیاری از سؤالات مطرح شده توسط منتقدان پاسخ داد.
دیگر آثار عبدالحسین زرین کوب عبارت اند از:
او تحصیلات ابتدایی را در بروجرد به اتمام رساند. اوقات فراغتش او صرف فراگیری علوم دینی می شد و به موضوعاتی همچون تفسیر قرآن و ادبیات عربی هم علاقمند بود. زرین کوب به دنبال تعطیل شدن کلاس ششم متوسطه شهرشان، برای ادامه دادن تحصیلاتش به تهران آمد و رشته ادبی را انتخاب کرد.
او تحصیل در این مقطع را در سال ۱۳۱۹ به پایان برد و با وجود آنکه کتاب های سال های چهارم و پنجم متوسطه ادبی را قبلا نخوانده بود، توانست در میان دانش آموزان رشته ادبی سراسر کشور، رتبه دوم را به دست آورد.
او در سال ۱۳۲۰ در امتحان ورودی دانشکده حقوق شرکت کرد و با کسب رتبه اول به این دانشکده وارد شد، اما به دستور پدر مجبور شد تهران را ترک کند. او به تدریج علاقه ای جدی به کار تدریس پیدا کرد و در دوران معلمی، درس هایی همچون تاریخ و جغرافیا، ادبیات فارسی و عربی، فلسفه، ریاضی، فیزیک و الهیات را تدریس می کرد.
در سال ۱۳۲۴ زرین کوب تصمیم گرفت بار دیگر در آزمون ورودی دانشگاه شرکت کند. پس از آنکه در امتحان ورودی دانشکده علوم معقول و منقول، رتبه اول را به دست آورد، وارد رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران شد و در سال ۱۳۲۷ از این رشته فارغ التحصیل شد. سال بعد توانست در دوره دکتری رشته زبان و ادبیات فارسی ثبت نام کند و در همین زمان، با هم رشته اش، قمر آریان ازدواج کرد.
او در سال ۱۳۳۴ از رساله دکتری اش که نقدالشعر، تاریخ و اصول آن نام داشت و زیر نظر بدیع الزمان فروزانفر نوشته شده بود، دفاع کرد و در سال بعد توانست با سمت دانشیاری کار خود را در دانشگاه تهران آغاز کند. او در این سال ها به تدریس تاریخ اسلام، ادیان، کلام و مجادلات فرق، تاریخ تصوف و تاریخ علوم مشغول بود.
