قصه نویسی
«سید محمدعلی جمال زاده اصفهانی»، یکی از نویسندگان معاصر ایرانی است که به پدر داستان کوتاه در زبان فارسی مشهور است. او که در کار نوشتن داستان پیشتاز بود، بنیان گذار سبک واقع گرایی در ادبیات فارسی شناخته می شود. او جدای از کار داستان نویسی، به ترجمه نیز اشتغال داشت و آثاری را به فارسی ترجمه کرده است.
جمال زاده متولد سال 1270 است. وی در خانواده ای مذهبی متولد شد و پدرش سید جمال الدین واعظ اصفهانی بود. آن ها در اصل در اصفهان زندگی می کردند، اما از آنجا که پدر برای برگزاری مجلس وعظ به شهرهای مختلف می رفت، جمال زاده نیز گاهی او را در سفرهایش همراهی می کرد.
البته باید بدانیم که آنان اصالتا لبنانی بودند و همین مسئله نیز باعث شد که پدر محمدعلی، او را در سن دوازده سالگی برای ادامه تحصیل به بیروت بفرستد. همزمان با دوره ای که او در بیروت به درس و بحث مشغول بود، اوضاع سیاسی ایران تغییر می کرد.
در واقع در آن زمان محمدعلی شاه قاجار دستور به توپ بستن مجلس را صادر کرده بود و هرکسی که بهره ای از آزادی خواهی داشت، در حال فرار بود. خانواده جمال زاده نیز از این قاعده مستثنی نبودند. همین حادثه باعث شده بود که پدر جمال زاده به همدان فرار کند، اما در نهایت دستگیر شد و به چوبهه دار آویخته شد.
محمدعلی جمال زاده دوران تحصیل خود در بیروت را با همراهی دوستانی همچون ابراهیم پورداود و مهدی ملک زاده می گذراند. او در سال 1910 تصمیم گرفت به اروپا برود و تحصیلاتش را در آن قاره ادامه دهد. بنابراین اول به کشور مصر سفر کرد و از آنجا به فرانسه رفت.
ممتازالسلطنه که در فرانسه سفیر ایران بود، به جمال زاده پیشنهاد کرد که برای ادامه دادن درسش به شهر لوزان در سویس برود. جمال زاده تا سال 1911 در لوزان ماند و بعد به دیژون فرانسه رفت و دیپلم حقوقش را از دانشگاه دیژون گرفت. در همان سال ها با یکی از هم دانشگاهی هایش ازدواج کرد.
عمده شهرت جمال زاده، به نوشته های اوست. این نویسنده را در کنار کسانی همچون «صادق هدایت» و «بزرگ علوی» از بنیان گذاران سبک های اصلی ادبیات داستانی معاصر فارسی می دانند.
داستان "فارسی شکر است" او که در کتاب «یکی بود یکی نبود» به چاپ رسیده است، نخستین داستان کوتاه فارسی است که با رعایت شیوه نامه های غربی تالیف شده است و ویژگی های یک داستان کوتاه را داراست. او در مقدمه کتاب یکی بود یکی نبود بیانیه ای ارائه می دهد که در حقیقت مانیفست نثر معاصر فارسی است.
او در کتاب هایش طنز را چاشنی قصه می کند و به زیباترین حالت ممکن خصوصیات اخلاقی ایرانیان و ویژگی های گوناگون کشور ایران را نشان می دهد و گاهی نیز داستانش را با انتقادهایی سازنده همراه می کند.استفاده از ضرب المثل های مختلف نیز از دیگر ویژگی های نثر اوست. در حقیقت محمدعلی جمال زاده سعی دارد بخشی از فرهنگ عامیانه مردم ایران را در آثارش نشان دهد.
کتاب های داستانی این نویسنده عبارت اند از:
آثار ترجمه شده به دست این نویسنده عبارت اند از:
«قصه نویسی» و «داستان سرایی» نیز از آثار تحقیقی محمدعلی جمال زاده است.
محمدعلی جمالزاده در نهایت در سال 1376 در خانه سالمندانی در ژنو درگذشت پس از فوت او دست نوشته هایش که شامل بیست وشش هزار برگ بود، از خانه اش به سازمان اسناد ملی تحویل داده شد. مقبره او هم اکنون در قبرستان پتی ساکونه است.
