جاناتان مرغ دریایی، رمانی کوتاه راجع به پرواز است. پرواز نه فقط به معنی بال زدن در آسمان‌های خیال، بلکه به معنای ترک کردن منطقه‌ی امن همیشگی؛ رفتن به سمت تجربه‌های جدید و تکرار نکردن آن چه دیگران تکرار کرده اند. شخصیت اول این کتاب جاناتان است، یک مرغ دریایی که نمی‌خواهد مثل دوستان و اطرافیانش به غذا خوردن و خوابیدن و تکرار دچار شود. او عاشق پرواز است عاشق تجربه‌های جدید. به سبب همین تفاوت و بلند پروازی، از جانب نزدیکانش طرد می‌شود و می‌رود تا جایی دیگر آرزوی پرواز را تحقق بخشد. جاناتان مرغ دریایی یکی از تاثیرگذارترین کتاب‌هایی ست که می‌توان در زمان ناامیدی خواند. می‌توان با جاناتان قصه همراه شد، با او شکست خورد و با او بلند شد. با او حصار‌ها و مرزهای تکرار را شکست و از همه مهم‌تر از او و با او پرواز را آموخت. چشیدن طعم پرواز و رهایی یا حتی خواندن آن، می‌تواند انگیزه و امیدی که همه‌ی ما گاه به آن محتاجیم را در ما برانگیزد. جاناتان هم به سان خیلی از ما در دایره‌ی اجبار و تکرار زندانی بود اما آزادی را انتخاب کرد و بهای آن را که طرد شدن و ترک شدن بود، به جان خرید. او آزادی و پرواز را به دست آورد و به خیلی از مرغان دریایی دیگر و بسیاری از انسان ها، توانمندی‌شان را یادآور شد. این که می‌توان پرواز کرد؛ اما به شرط شک کردن به تکرار‌ها و قدم برداشتن برای تغییر آن ها.
جاناتان مرغ دریایی را ریچارد باخ یکی از نوادگان سباستین باخ نوازنده، نوشته است و نسیم امیرعظیمی آن را به فارسی ترجمه کرده است. از دیگر آثار ریچارد باخ می‌توان به هدیه پرواز، پندار، پلی به سوی جاودانگی، گریز از سرزمین امن، یگانه، و فراسوی ذهنم اشاره کرد. جاناتان مرغ دریایی، این رمان کم حجم اما ارزشمند توسط انتشارات ثالث چاپ شده است و تاکنون چندباری تجدید چاپ گشته.
در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:
«جاناتان شادمانه فریاد کشید. این نخستین بار پس از ترک زمین بود که صدایی از او بر می‌خاست. «موفق شدم!» چیانگ گفت: «بی‌تردید موفق شدی جان، همیشه وقتی دقیقاً بدانی که چه می‌خواهی، موفق خواهی شد.»
«مرغان دریایی هرگز اجازه ندارند از پرواز کردن دست بکشند، هرگز اجازه ندارند سقوط کنند. برای یک مرغ دریایی این به معنای ننگ و رسوایی است. اما جاناتان، بدون شرم و خجالت و تردید، کوشید این پیچ و خم سخت را دوباره تجربه کند و دوباره سقوط کرد. او یک پرنده‌ی معمولی نبود. بیش‌تر مرغان دریایی به ساده‌ترین شکل پرواز قناعت می‌کنند. همین رفت و آمد به ساحل برای یافتن خوراک راضیشان می‌کند. هنر پرواز به آن‌ها ربطی ندارد، تهیه‌ی خوراک برایشان مهم است. اما برای جاناتان خوردن مهم نبود. او می‌خواست پرواز کند. پرواز را بیش‌تر از هر چیزی در این دنیا دوست داشت.»
«پسر بی‌چاره من به چشمانت اطمینان نکن. آن چه از دریچه آنان می‌بینی محدود است. با چشم دل نگاه کن. هوشیارتر باش. خواهی توانست پرواز را بشناسی.»
انتشارات ثالث
