گهواره گربه رمانی است نوشته شده توسط کورت ونه گات، نویسنده سرشناس آمریکایی، در سال 1963. کورت ونه گات به طول 50 سال نویسندگی کرده و حدود 14 رمان، 3 مجموعه داستان کوتاه و 5 نمایشنامه نوشته است. از بین آثار او چهارمین و ششمین رمانش، یعنی گهواره گربه و سلاخ خانه شماره 5، بیشترین استقبال را از طرف مخاطبین به همراه داشتند. همچنین ونه گات برای نوشتن هریک از این دو رمان نامزد جایزه هوگو شده است.
سبک آثار ونه گات طنزِ انتقادی و علمی- تخیلی است. او به شیوه خاص خودش در این دو ژانر معروف است. گهواره گربه نیز از این قاعده مستثنی نیست و ونه گات طی 127 فصل با قلمی آغشته به طنز تلخ، داستانی با عناصر خیالی را نقل میکند. خود او در مصاحبه ای درباره دلیل سبک خاص نویسندگی اش چنین پاسخ داده است: «انگیزه های من سیاسی هستند. من با هیتلر و استالین موافقم که نویسنده باید به جامعه اش خدمت کند. تفاوت طرز فکر من با دیکتاتورها در چگونه خدمت کردن نویسندگان است.»
زمان نقل داستان از ته به سر پیش میرود و از جایی شروع میشود که دکتر فلیکس هونیک در جزیره ای در کارائیب ساکن است و از آیینی ساختگی و بسیار عجیب به نام " باکونیست" پیروی میکند؛ آیینی که طی "دروغهای بی ضرری" که فرد به خود میگوید به نوعی خداشناسی میرسد!
رمان را به طور کلی میتوانیم شرحی بر زندگی فردی عجیب و بی اعتنا بدانیم که خالق بمب اتم است، اما در زمان استفاده آن در هیروشیما مشغول بازیای کودکانه و نوشتن کتابی به نام "روزی که دنیا پایان یافت" بوده است! اما آیا این همه ی ماجرا و نقطه ی پایانی بر کشتار بی توجهانه انسانها توسط اوست؟ برای فهمیدن این نکته باید کتاب را تا به انتها خواند.
در ایران چندین اثر از ونه گات ترجمه و چاپ شده است که به عنوان مثال میتوان از کتابهای سلاخ خانه شماره پنج (نشر روشنگران و مطالعات زنان) و زمان لرزه (نشر مروارید) نام برد.
دو مترجم اثر یعنی منصوره وفایی و مهتاب کلانتری غیز از ترجمه این اثر در نشر ثالث، طی همکاری دیگری کتاب تئاتر ابسورد از مارتین اسلین را نیز ترجمه و در نشر اختران به چاپ رسانده اند.
در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:
«جوانتر که بودم: دوتا زن قبل تر، 250 هزار نخ سیگار قبل تر، سه هزار پیک عرق قبل تر… وقتی خیلی جوان بودم، جمع آوری اطلاعات برای نوشتن کتابی را شروع کردم که قرار بود اسمش چنین باشد: روزی که دنیا پایان یافت.»
«خنده شاید واکنشی به ناکامی‌ها باشد، درست مثل گریه. خنده مشکلی را حل نمی‌کند. همان‌طور که گریه. آدمی وقتی می‌خندد یا می‌گرید که کار دیگری از دستش برنمی‌آید … مثال فروید برای خنده سگی است که چون نمی‌تواند از دروازه‌ای رد شود تا کسی را گاز بگیرد یا با سگ دیگری دعوا کند، شروع به کندن زمین میکند. کندن زمین چیزی را عوض نمی‌کند، اما سگ باید کاری بکند …»
«نوع حکومت آنارشیستی بود مگر در موقعیتهای محدودی که شرکت شکر کاسل میخواست صاحب چیز شود یا کاری انجام دهد. در چنین مواقعی نوع حکومت فئودالیسم بود.»
انتشارات ثالث
