قرار گرفتن در لیست سیزده کتاب برگزیده‌ی جایزه‌ی جهانی Man Booker در سال ۲۰۱۷
برنده‌ی جایزه‌ی BGE ایرلند در سال ۲۰۱۶
بهترین کتاب سال ۲۰۱۷ به انتخب Times لندن
بهترین کتاب سال ۲۰۱۷ به انتخاب سازمان رسانه‌ای NPR امریکا
قرار گرفتن در لیست کتاب‌های پیشنهادی New York Times در سال ۲۰۱۸
برگزیده‌ی انجمن کتاب Irish Times
+
نقد و بررسی کامل این محصول
نقد و بررسی
استخوان های خورشیدی
«استخوان‌های خورشیدی» رمانی ست که کم از شعر ندارد. مایک کورمک نویسنده‌ی کتاب، با استفاده از جریان سیال ذهن این رمان را نوشته و از تکنیک تداعی آزاد برای بیان افکارش وام گرفته است. داستان راجع به مهندسی میانسال است که در یکی از روزها هنگامی که پشت میز آشپزخانه نشسته، افکار و خاطرات به او هجوم می‌آورند. او خاطرات مربوط به کار، دوران کوکی، وضعیت اجتماعی، سیاسی و همه‌ی آن‌ها را مرور می‌کند و ازشان سخن می‌گوید. شاید در ابتدا این تداعی ها، منسجم به نظر نرسند اما در پایان، همگی کنار هم قرار گرفته و معنا می‌یابند و در مجموع رمانی با درونمایه فلسفی را می‌سازند. در این کتاب به جز ویرگول و خط فاصله از هیچ نشان نگارشی دیگری استفاده نشده و داستان هیچ گونه فصل‌بندی ندارد.
سایت تخصصی ادبی shelf awareness راجع به این کتاب می‌گوید: “کتاب استخوان‌های خورشیدی نوشته‌ی مایک کورمک، شعر درخشانی است که در فرم رمان، خود را پنهان کرده، جملات به زبانی تقریباً موسیقایی در سیلانی بالا و پایین می‌روند و برجی تا قله‌ی فهم باطنی و صلح درونی می‌سازند.”
استخوان‌های خورشیدی که در سال 2016 چاپ شده آخرین و بهترین اثر مایک مک کورمک نویسنده‌ی ایرلندی ست. این رمان حدوداً به یازده زبان ترجمه شده و در ایران نیز آرمین کاظمیان آن را به فارسی برگردانده و انتشارات نیماژ آن را چاپ کرده است. دیگر آثار مایک مک کورمک هیچ کدام به فارسی ترجمه نشده اند.
در بخشی از کتاب می خوانیم:
«قصه‌ی صفحه‌ی اول روزنامه، با خبر جنگ در دیگر کشورها، می‌گویند که دنیا به جد، مشغول کسب و کار بی‌رحمانه‌ی خودش است، یعنی همان بالا رفتن در شکوه و سقوط در ویرانی ها-افغانستان و عراق و دیگران- در حالی که تلاش‌های برقراری صلح در دیگر جاها ادامه دارد-فلسطین- به سرزمین خودمان که نزدیک می‌شویم، نمایش کمرنگ‌تر می‌شود-کمبود تخت در بیمارستان‌ها و فشار برای تصویب دستمزدهای بخش دولتی- می‌توانی حس کنی همه‌ی قصه‌های آدم‌های خوب هم، فارغ از اینکه چطور به نتیجه‌ی مطلوب می‌رسند، به گوشت و خون گره خورده‌اند.»
«آن قدر آن جا می‌ایستم تا کسی بیاید و با من صحبت کند، کسی که بگوید.
سلام
سلام
یا تا زمانی که کسی، یک جورهایی خوش و بشی کند یا برایم دستی تکان دهد یا اسمم را صدا بزند، زیرا هر چند این خیابان به مانند دیگر خیابان هاست اما از اساس متفاوت است-این خیابان مال من است، چرا که هزارن بار در آن قدم زده‌ام چه آن زمان که پسربچه‌ای بودم، چه وقتی که مردی شدم
انتشارات نیماژ
